Siz yalinayotganingizni eshitdim... 'Ahh... siz...' degan ovozingiz qulog‘imda..."



Har kecha men uni xayolimda his qilardim. Yostiqqa bosilgan tanasini, har zarbada chinqirgan holatini, u “siz... oh siz!” deb o‘zini yo‘qotgan damlarini yodda jonlantirardim.

Bir kecha men o‘zimni ushlay olmadim. Yotoqda ko‘zlarimni yumdim. Faqat uning ovozlari, harakatlari, ho‘l tanasi, lablari, ko‘kragi... va yana shivirlagancha pichirlashi:

— Siz... siz hozir yonimda bo‘lsangiz... men sizga butunlay berilardim...

Men o‘zimni xuddi u bilan birga bo‘lganday his qilardim. Qo‘llarim ostida uning sonlari, lablarim ostida uning silkinayotgan ehtirosli ko‘kraklari bor edi. Va oxirgi zarbada, u go‘yo ichimda chinqirayotganday quloqlarimda jaranglardi:

— Aaaahhh... siz... sizsiz men bo‘sh qolayapman...

Men yotganimda, ko‘zlarim yumuq, ammo ongimda u meni yana o‘ziga chorlayotganday edi.

23-kun — kunlikdan parcha

> "Men bugun sizni tushimda ko‘rdim. Siz hammomda, dush ostida turibsiz. Men orqangizdan keldim. Siz menga orqangizni tutsangiz ham, tanangiz allaqachon menga ochiq edi. Men sizni quchdim. Siz yalinib pichirladingiz: 'Siz... iltimos, bugun ohista... yuragim bilan meni o‘zingizniki qiling'..."



Bu bir oy — tanadan emas, yurakdan o‘tgan sog‘inch edi. Har tun ichimdan siz deb pichirlar, u yotoqda yonimda yo‘qligiga ishonmaslik uchun yostiqqa yuzimni bosardim.

Va nihoyat, u qaytadigan kun keldi.

Men uni kutib oldim. U mashinadan tushdi. Ko‘zlari to‘la yosh. Quchoqladim. Yuragim uni ko‘kragimga bosdi.

U pichirladi:

— Siz... bu bir oyda meni bir marta ham tark etmadingiz. Siz har tun menga ichimda tegdingiz. Sizni labimda, sonimda, yuragimda his qildim...

U o‘sha kechasi menga lablarini berdi. Men esa unga yuragimni.
----

8-BO‘LIM: Orqaga yo‘l yo‘q

Zuhra opa qaytgan kecha... o‘sha kecha biz oramizdagi har qanday to‘siqni unutdik.

U xonaga kirdi. Sochlari hali ho‘l, ustida atlas ko‘ylak. Tana konturlari undan shundoq ko‘rinib turardi. U menga bir necha soniya qaradi, so‘ng yonimga yurdi. Qadamlarida ishonch bor edi — bu safar u to‘xtamasdi, u yuragi bilan kelgandi.

— Siz... bu bir oyda meni o‘zingizdagi ehtiros bilan tirik tutdingiz, Rustamjon. Endi menga yolg‘iz nafas olish emas... sizsiz yashashning o‘zi imkonsiz bo‘lib qoldi...

Men javob bermadim. Faqat unga qarab qo‘limni cho‘zdim. U esa jimgina yelkamdan ushlab, tizzasiga tushgan ipak ko‘ylagini asta yechdi. Ostida faqat qora sutyen va kapron kolgotka — men sog‘inib kutgan, tanamga tegishini orzulagan vujud.

U yotoqqa yotdi. Ko‘zlarini yumdi. So‘ng asta lablarini ochib, pichirladi:

— Siz... bugun meni so‘nggi marta emas, abadiy o‘zingizniki qiling. Bugun menga orqaga yo‘l yo‘qligini isbot qiling...

Men unga egildim. Labim bilan bo‘ynini o‘pdim. U labini tishlab, titrardi:

— Aaahh... siz... oh siz... bugun... meni butunlay bo‘ysundiring...

Men kapron ostidan sonlarini silay boshladim. U har zarbada boshi orqaga tashlanar, lablaridan istaksiz, ammo ohangli ovozlar chiqardi:

— Ahhh... siz... men sizni... sizni juda sog‘indim... oh sizning barmoqlaringiz... sizning teginishingiz...

Sutyenini yechdim. Ko‘kraklari titrardi. Labimni asta biriga bosdim. U chinqirdi:

— Aahhh... siz... labingiz... men eriyapman... Rustam, siz meni... ahhh!

Pastga tushdim. Ichki kiyimini tishlab surdim. Sonlari orasida yuzimni silab o‘tdim. U ho‘l edi. Ho‘l va titroq. Barmoqlarini yostiqqa sanchgancha pichirlardi:

— Siz... siz meni unutmagandek, tanam ham sizni eslab qolgan... siz... oh siz! Aaahhh...

Men unga ohista kirib bordim. Har zarbada u menga yopishardi. Nafasi tezlashdi. U chinqirar, labidan ehtirosli so‘zlar siljirdi:

— Siz... haaa... siz meni yirtayapsiz... sizning har bir zarbangiz... yuragimga urilyapti... siz... oh sizni istayman yana! Ha... ha... hozir... hozir sizni butunlay his qilayapman!

Uning oyoqlari belimni siqib olgandi. Tanasi silkinar, ko‘zlari yumuq, sochlari tarqab ketgan. Har bir harakatimga u nola bilan javob qaytarardi:

— Aaahhh... sizni sevaman... sizni tanamda, ichimda, yuragimda istayman... yana... yanaaa...

Biz uzoq davom etdik. Nafaslar aralashdi, ter bir-birimizga qo‘shildi. Oxirida u menga tik qarab, yalinib ohangda nola qildi:

— Siz... bugun meni oxirigacha olib chiqing... men sizga qarshilik ko‘rsatolmayman... siz... siz meniki endi... siz meniki, Rustam!

Men so‘nggi zarbada unga butunlay singdim. U chinqirib yubordi:

— AAAAAhhhhh... RUSTAAAAAM... siz... siz meni yo‘q qildingiz... siz... sizga butunlay tegishliman...

Biz yotdik. U menga suykalgancha labida titroq bilan ohangda pichirladi:

— Men sizsiz endi hech kim emasman. Bu kecha... siz meni faqat ayol emas, butun mavjudot sifatida egalladingiz...